Slotscène

 

CineCity ligt er verlaten bij. De laatste voorstellingen zijn geweest, het café heeft vanavond de deuren vroeg gesloten, de hoge en minder hoge gasten hebben Vlissingen achter zich gelaten, het festivalkantoor is een desolate chaos van waardeloos geworden rekwisieten. Film by the Sea 2008 is voorbij. Even geen films op de vroege ochtend meer, geen beroepsmatig gebivakkeer in de bioscoop, geen popcornaroma.

De laatste dag voelt altijd wat vreemd: het slotfeest is al achter de rug, er zijn geen extra activiteiten meer en het festivalgevoel is reeds aan het wegebben, maar veel films worden nogmaals vertoond en het is vaak nog buitengewoon druk.

Vanmiddag toch nog een memorabel moment. Na afloop van As it is in heaven verbaasde hoofdrolspeler Michael Nyqvist het publiek door doodgemoedereerd de filmzaal in te lopen. Hij was op zijn beurt weer verrast en ontroerd door de bewondering die hem en de film ten deel viel.

Nyqvist kwam als zichzelf, maar de bezoekers zagen - met de film zo vers op het netvlies - alleen Daniel Dareus. Fictie en werkelijkheid botsten even op sierlijke wijze. Film is uiteindelijk illusie. Een festival als dit is een verleidelijk, leerzaam en niet zelden fascinerend bolwerk van illusies. Er zijn minder aangename plekken om tien dagen lang te vertoeven.

Award Ceremony Dinner

Starting out in the evening is het dus niet geworden, wel Entre les murs. Ook een mooie film uiteraard, maar waarom in Vlissingen nog een productie bekronen die reeds een Gouden Palm in de wacht heeft gesleept? Maar goed, dat is de vrijheid die de jury heeft. En terecht.

De prijzen van het festival werden zaterdag uitgereikt tijdens een uitgebreid diner, dat de hele avond in beslag nam. Vorig jaar gebeurde dat voor het eerst op deze manier; nu was het nog aanzienlijk groter en chiquer aangepakt. Het mag blijkbaar wat kosten, maar het geeft zo'n prijsuitreiking wel meer gewicht.

Voor voor de cineculinaire annalen: de pakweg tweehonderd genodigden kregen een menu voorgeschoteld dat bestond uit Zeeuwse garnalen met een vinaigrette van citroen en zacht gegaard Zeeuws lamsvlees omhuld met kruiden en een peren-honingcompote vooraf, een schuimige schaaldierensoep met tartaar van vleestomaat en pain de luxe tussendoor, gebakken ossenhaas met gekleurde beukenzwammetjes, roomsaus, sjalot, cognac en kervelpuree als hoofdgerecht en Californische omelet toe. Het smaakte zoals het klinkt.

Nog een paar quotes die vielen op te tekenen tijdens het diner:

Alain de Levita (producent van de De Storm, waarvan maandag de opnamen beginnen en die is vastgelegd als de openingsfilm van Film by the Sea 2009): ,,Ik moet een klein voorbehoud maken. We hópen dat de film volgend jaar rond deze tijd klaar is."

Rinus Ferdinandusse, juryvoorzitter: ,,Wie volgend jaar in de jury wil zitten, kan zich bij mij melden."

Michael Nyqvist, die net is gearriveerd in Vlissingen en de boulevard aanschouwt: ,,Wow, it's here like Cannes."

Frans Afman, bestuurslid festival, die de toelichting bij de Lifetime Achievement Award in het Engels moet voorlezen: ,,I'm worse than Philip Freriks."

Regisseur Luc Dardenne, samen met broer Jean-Pierre winnaar Lifetime Achievement Award: ,,Zonder de acteurs - hun energie, hun lichaam, hun ogen - zouden wij helemaal geen films kunnen maken."

Arta Dobroshi, actrice in Le silence de Lorna: ,,Werken met Luc en Jean-Pierre Dardenne is een geschenk."

Nogmaals Rinus Ferdinandusse: ,,I have to speak in English, because I'm a Zeeuw. And I don't like German."

En wederom Ferdinandusse: ,,The jury report is translated in English. And I don't recognize it."


De juryleden Thekla Reuten en Ben Verbong.


Arta Dobroshi en Luc Dardenne arriveren.


Michael Nyqvist.


Jo Lemaire zingt chansons van Piaf, Bécaud en anderen.


Frans Afman reikt de Lifetime Achievement Award uit aan Luc Dardenne.

Een film die zichzelf schrijft

De Film & Literatuur Award is gewonnen door Entre les murs. Hier het juryrapport:

Zo werden, als gewoonlijk, de tien films aangekondigd, die deze jury deze week heeft moeten zien. Film en literatuur, een thema dat Film by the Sea zo bijzonder en zo uniek maakt. Al hoewel deze jury daarbij de aantekening wil maken dat de films allemaal zo vol waren met dramatische en actuele spanning, trouwens ook veel herinneringen aan de 2e wereldoorlog, dat er af en toe naar humor werd gesnakt. Maar het bijzondere van deze week was dat de jury het niet moeilijk heeft gehad. Tussen die films was er één die ons allemaal zéér aansprak! Een film die zich met een eigen dynamiek aan ons opdrong. Een film die met ijzeren consequentie gemaakt is. Snel gemonteerde camerabewegingen met op de juiste momenten toch weer rustpunten.

Ik spreek nu – want een goed juryrapport is kort – over de film van Laurent Cantet: Entre les murs. Een speelfilm die qua stijl een documentaire lijkt, maar dat niet is. Een film over een wel zéér eigentijds onderwerp: respect.

Een film die de vraag stelt in hoeverre je – als volk – je eigen (Franse, Nederlandse, West-Europese of Zweedse) waarden en opvattingen mag opdringen aan kinderen, jonge mensen, nieuwe mensen dus, met een andere culturele achtergrond.

De film speelt tussen de muren van een school. De hoofdrol is voor een leraar die op ieder moment, dat is ieder moment dat de camera draait, zeer snel moet beslissen hoe hij op zijn leerlingen moet reageren. Dat maakt de film adembenemend. De leraar wéét – en de filmkijker ook – dat een verkeerde reactie tot ellende leidt. Eén verkeerde opmerking en de leraar hangt.

De film Entre les murs heeft – de jury wéét en beseft dat – ook elders al grote indruk gemaakt. Juist daarom hebben wij over deze keus langdurig gediscussieerd – al bleek Gerbrand Bakker af en toe boven heel stil. Maar toch kwamen wij unaniem tot de overtuiging dat dit de winnaar moest zijn. Een film met een zeer radicale stijl. Een film die de strijd daar, tussen die muren, consequent laat zien. Een film die het publiek niet wil behagen. Een film die, de jury zegt dat met nadruk, bewust schuurt.

Er is deze week in Vlissingen een aantal maal met nadruk gemeld dat het festival zich zou kunnen onderscheiden door meer aandacht te geven aan de literatuur. Daar is de jury het mee eens. Van Entre les murs zouden wij het boek graag lezen. Omdat het een film heeft opgeleverd die zichzelf schrijft.

Onze taak was – als altijd – het aanwijzen van één winnende film. Daarom laten wij – met spijt – de andere films ongenoemd. Want het weer was prachtig, en de zee lokte, maar toch zaten wij met het grootste plezier in zaal zeven.

De boosheid van Dardenne

De Waalse regisseur Luc Dardenne, die vanavond de Lifetime Achievement Award van het festival, wilde vanmiddag best praten met journalisten, maar stelde één duidelijke voorwaarde: zij moesten wel zijn nieuwe film, Le silence de Lorna, hebben gezien. Een terechte eis eigenlijk, want anders wordt het wel erg vrijblijvend.

De Dardennes - zijn broer Jean-Pierre is elders - lijken de eenvoud zelve. Het past bij hun films, die de zelfkant van de samenleving tonen. De twee zijn opgegroeid in de armere wijken van Wallonië, maar niet in beroerde omstandigheden. ,,Onze ouders waren niet arm", zei Luc Dardenne. ,,Onze vader werkte voor een organisatie die zwakkeren hielp. Ons huis stond altijd open voor mensen die in nood waren. Daar hebben we veel van meegekregen. Dat speelt zeker mee in het besluit om deze films te maken."

Ondanks twee Gouden Palmen zegt Dardenne, uiteraard, vereerd te zijn met de prijs van Film by the Sea. ,,Maar je moet wel oppassen dat je niet gaat teren op je glorie. We moeten oplettend blijven, kwaad blijven. We vinden dat we een zekere boosheid in ons moeten hebben om iets te kunnen vertellen, zelfs als we een komedie zouden willen maken."

Ook Arta Dobroshi, de hoofdrolspeelster én de grote ontdekking van Le silence de Lorna, is aanwezig op het festival. Een mooie, gedreven vrouw. ,,Acteren is mijn passie", zei ze. ,,Deze rol vond ik heel mooi, omdat de film zo echt en vanuit het hart is. Zo oprecht." Mooi is hoe ze haar nieuwe sterrenstatus relativeerde. ,,Een film maken is teamwerk, waarbij ieders bijdrage belangrijk is. De acteur is niet belangrijker dan bijvoorbeeld de lichtman."


Arta Dobroshi en Luc Dardenne in Vlissingen. In het midden filmmaker Karim Traidia, die als tolk voor Dardenne fungeert.

Laatste fase

De banieren raken al wat verbleekt. Film by the Sea gaat haar laatste fase in en dat leidt bij sommige cinefielen tot lichtelijke paniek. Want de tijd dringt om nog even die ene favoriete film te zien, of die waarover zoveel goede verhalen vallen te beluisteren, of die waarvan nog maar de vraag is of die ooit nog in de Nederlandse bioscoop is terug te zien. Het is zaak nu snel te handelen. En maar hopen die de voorstelling niet is uitverkocht.

Ondertussen wemelt het inmiddels van de schrijver en regisseurs die betrokken zijn bij de competitiefilms. Vanavond onthult de jury haar oordeel. Starting out in the evening lijkt dé kandidaat, maar ook andere titels doen de ronde, zoals Blindness en Entre les murs. En voorzitter Rinus Ferdinandusse, altijd sterk in het afgeven van ontregelende signalen, laat geen mogelijkheid onbenut om te wijzen op de kwaliteiten van Love comes lately. Afijn, we gaan het zien.

Meesterwerk

Er zijn mensen die hem, al dan iet gekscherend, de échte ster van het festival noemen: fotograaf Lex de Meester, bij Film by the Sea actief voor zowel de PZC als voor de organisatie zelf, dagkrant The Trailer en een reeks incidentele opdrachtgevers. Geen prominente bezoeker ontsnapt aan zijn camera en binnen de kortste keren kent elke hoge gast hem.

Zijn inspanningen leveren veel mooie plaatjes op. En het aardige is: hij blijft er heel gewoon onder. ,,Kijk, weer een echte De Meester", zegt hij vaak, of het nu een alledaags kiekje is of iets wat neigt naar een meesterwerk.

De afgelopen weken zijn tropenweken voor hem geweest. Eerst het Nazomerfestival, nu tien dagen lang het filmfestival. Lange dagen, korte nachten. Vanaf maandag wacht hem weer het 'gewone' werk, zoals zestigjarige huwelijken. ,,Maar dat is óók heel leuk", zegt hij dan. Lex is niet alleen een ster, hij máákt ze ook.

En de winnaar is...

Natuurlijk, de wegen van de jury zijn vaak ondoorgrondelijk, maar het blijft altijd aardig om te voorspellen wie dit jaar met de Film & Literatuur Award naar huis gaat, ook al heb ik twee van de tien kandidaten (Un secret en Eden) - nog - niet kunnen zien.

Enkele films springen er, wat mij betreft, tot nu toe uit, waaronder Entre les murs, Blindness en When did you last see your father. Maar het zijn te voor de hand liggende keuzes, de laatste twee ook te grote producties met bekende sterren, terwijl de Vlissingse jury juist vaak een duidelijke voorkeur blijkt te hebben voor kleinere films, die wel wat steun kunnen gebruiken.

Na de voorstelling van vanochtend is mijn kandidaat wel duidelijk: Starting out in the evening van Andrew Wagner, naar het gelijknamige boek van Brian Morton, die vandaag ook naar Vlissingen komt. Het verhaal gaat over een schrijver op leeftijd die zijn waarschijnlijk laatste boek probeert te voltooien; tegelijkertijd wordt hij afgeleid door studente Heather, die een proefschrift over zijn werk wil maken.

Hier de trailer:



Het is een indrukwekkende film over schrijven op het scherp van de snede, maar vooral ook over leven, over de wezenlijke keuzes die mensen moeten maken. De schrijver wordt prachtig ingehouden gespeeld door Frank Langella, maar ook de rol van Lauren Ambrose als Heather mag er zijn.

Morgenavond weten we tot welk oordeel de jury is gekomen.

De moeder van...

Je zou maar een dochter hebben van pas 23 jaar en toch overal en altijd worden aangekondigd als 'de moeder van...'.

De Britse toneel- en scriptschrijver Sharman Macdonald, te gast in Vlissingen, lijkt er echter weinig moeite mee te hebben. Wat wil je ook, als je dochter Keira Knightley heet en een van de voornaamste actrices is van dit moment.

Knightley is er niet, maar haar moeder doet graag Film by the Sea aan, vier dagen lang. Een ontwapenende en bevlogen vrouw, met een moeilijk in te dammen enthousiasme en woordenstroom, zo bleek vanmiddag tijdens een interview voor de krant en vanavond bij de première van The edge of love, de Dylan Thomas-film waarvoor Macdonald het script schreef en waarin Keira Knightley een van de hoofdrollen speelt.

Ze benadrukte onder meer de rol die dochterlief speelde bij de totstandkoming - en vooral de financiering - van de film. ,,Zonder Keira was er helemaal geen film geweest." Verder verklapte dat ze alweer een nieuw project onder handen heeft. Deze keer over (oorlogs)journaliste Martha Gellhorn, die een aantal jaren getrouwd was met Ernest Hemingway. Een bijzondere vrouw, die Gellhorn. En Macdonald.

Ziende blind

Eindelijk zijn er twee juryleden die zich openlijk keren tegen de tegenstrijdige opzet van de competitie van Film by the Sea. Daarvoor komen alleen boekverfilmingen in aanmerking, maar vervolgens is al jarenlang de afspraak dat de films puur als film worden beoordeeld en het boek dus volledig buiten beschouwing blijft. Tsja, wat is dan de meerwaarde van het literaire gedeelte, zo vraagt menigeen zich al jarenlang af. Gerbrand Bakker en Thekla Reuten komen, zo hebben zij aangekondigd, later deze week met een voorstel voor een gewijzigde opzet.

Vanochtend werd voor het eerst Blindness gedraaid, een van de tien competitiefilms. Weer zo een die je bijna niet los van het boek (De stad der blinden van José Saramago) kúnt zien. Een geweldig boek en dat leidt vrijwel altijd tot teleurstellingen bij de verfilming. In dit geval gelukkig niet. Fernando Meirelles heeft er een zeer waardige versie van gemaakt, met Julianne Moore in de hoofdrol. De beklemming in het boek voel je ook in de bioscoop.

Hier de trailer:



Al kijkende dacht ik aan parallellen tussen zien/blind en film/literatuur. Lezen is kijken zonder zien en daarmee een voortdurend beroep op de verbeelding. Er zijn net zoveel virtuele filmversies als er lezers zijn, een veelheid aan beelden en interpretaties. Een verfilming laat de blinde weer zien, maar legt tegelijkertijd dwingend één beeld op, dat lang niet altijd aansluit bij ieders verbeelding. En daar beginnen de discussies.

'Oh, Thijs is so hot'

Naarmate Film by the Sea vordert, neemt de opwinding toe. Steeds meer acteurs en regisseurs melden zich in Vlissingen. Vandaag lopen zelfs twee internationaal aansprekende namen rond in CineCity: acteur/regisseur Stanley Tucci en actrice Patricia Clarkson.

Aardige mensen, die grote namen uit de filmwereld, zo blijkt elk jaar weer. Hun gevolg loopt doorgaans over van nervositeit, maar zelf zijn ze altijd zeer ontspannen en staan je uitvoerig te woord. Zoals twee jaar geleden, toen de mensen rondom regisseur Jonathan Demme (Silence of the lambs) journalisten vooral op het hart drukten het kort te houden. Demme had daar echter geen boodschap aan en vond het gesprek blijkbaar onderhoudend genoeg om nog even voort te zetten.

Tucci en Clarkson hielden wel vast aan de afgesproken tijden (maximaal 10 - tien! - minuten per interview), maar stelden zich beiden beminnelijk op. Clarkson bijvoorbeeld bejubelde Vlissingen en het festival ('hier staan film en filmmakers écht centraal'), verbaasde zich over het grote aantal honden in Nederland ('het is hier een paradijs voor honden'), vond het hier wel erg koud, maar warmde zich met de gedachte aan Thijs Römer, die ook meespeelt in Blind Date, de film die vanavond in première gaat. ,,Oh he's so hot. En hij kust echt geweldig."

Breekpunt

Tien dagen Film by the Sea voelt als een marathon. Zo halverwege - nu dus ongeveer - begint dat menigeen op te breken. De lontjes worden wat korter, de vermoeidheid laat zich steeds meer van de gezichten af te lezen en fotograaf Lex de Meester roept meer dan ooit bij elk tegenslagje dat hij er 'schijtziek' van wordt. Vooral de woensdag is onder de medewerkers en vaste volgers berucht. Het is vaak de zwaarste dag, het moment van de man met de hamer, de Zevenheuvelenweg van Vlissingen.

Toch maar even doorzetten, want er komt nog genoeg wat de moeite waard is. Morgen bijvoorbeeld weer een grote première: Blind date, een Amerikaanse remake van de film van Theo van Gogh, met Stanley Tucci en Patricia Clarkson. Beiden zijn ook in Vlissingen aanwezig. Hier de trailer:

Cinefielen in de dop

Wie het programma van Film by the Sea ziet, denkt al gauw dat veel zalen overdag ongebruikt blijven. Deze worden echter gebruikt voor het educatieprogramma, dat een weliswaar wat verborgen maar wel zeer wezenlijk onderdeel is van het festival. In totale enkele duizenden kinderen en jongeren komen, met de bus of op de fiets, in klassen naar CineCity om een veelal leerzame film te zien. Het zorgt. tijdens de zaalwisselingen, voor een vrolijke drukte in en rond de bioscoop.

Huub van der Lubbe & happy few

Film by the Sea heeft de naam redelijk laagdrempelig te zijn, maar dat geldt niet voor alle onderdelen. Voor een select gezelschap trad, terwijl in het Delta Theater Wouter Hamel een veel groter publiek vermaakte, Huub van der Lubbe op.

Een mooi concert, met voordrachten en liedjes. Allemaal 'materiaal gelieerd aan de film', zoals hij zei. Zoals Geef me het zout schat, dat geïnspireerd blijkt te zijn op de film Mephisto van István Szabó, drie jaar geleden winnaar van de Lifetime Achievement Award bij Film by the Sea.

Het optreden was alleen toegankelijk voor een kleine groep genodigden. Wie te laat kwam, werd - ongeacht status of overredingskracht - resoluut de toegang geweigerd en uiteindelijk bleef pakweg de helft van de stoelen onbezet. Het had zoveel gezelliger kunnen zijn...

Voor wie niet naar binnen kon, restte (behalve naar Wouter Hamel gaan) slechts één mogelijkheid: door de ramen naar binnen kijken.

Wanneer zag je voor het laatst je vader?

Het blijft een vreemd gevoel om op maandagochtend om tien uur in de bioscoop te zitten. Beroepshalve weliswaar, maar het spijbelgevoel laat zich niet helemaal onderdrukken. Na Ver van familie van gisteren zijn vanaf vandaag de andere competitiefilms te zien. Vanochtend was dat All God's children can dance, gebaseerd op het werk van Murakami. Ik zag ernaar uit en dan valt het al snel tegen. Een wat ongrijpbare film, die op zich wel boeide, maar uiteindelijk toch te weinig indruk maakte. Hier de trailer:



Ook And when did you last see your father stond hoog op m'n lijstje en maakte de verwachtingen wel grotendeels waar. Een zeer toegankelijke film, over een universeel thema (vader-zoon-relatie), met acteurs die het altijd goed doen (met name Colin Firth) en een emotioneel, misschien wel - geen middel wordt daarvoor onbenut gelaten - sentimenteel einde. Goede kans dat de jury deze film 'té' acht, maar festivalgangers vinden deze ongetwijfeld mooi.

Ver van familie

Als zelfs het NOS Journaal naar Zeeland komt voor een film, moet er iets bijzonders aan de hand zijn. Maar het is vooral een slimme keuze geweest van Marion Bloem om haar film Ver van familie niet in Utrecht maar in Vlissingen in première te laten gaan. Want hier valt ze op, terwijl ze op het Nederlands Film Festival waarschijnlijk zou ondersneeuwen in het aanbod.

Ver van familie is de eerste grote Indische speelfilm. Een lange - 2,5 uur - en trage maar ook zeer oprecht gemaakte film, waar best wat op aan te merken valt, maar die de lange zit uiteindelijk toch zeker waard is. Vooral de muziek mag er zijn. De hoofdrollen van Terence Schreurs en Anneke Grónloh zijn sterk. En de aftiteling is zelden zo mooi gedaan in de Nederlandse film.


Marion Bloem dankt na afloop het publiek, met links van haar de hoofdrolspeelster Anneke Grönloh en Terence Schreurs.

Boulevard del Tangootje

Aanvankelijk was het idee van het filmfestival om als recordpoging honderden tangoparen op de hele Vlissingse boulevard te laten dansen. Later bleek dat plan veel te hoog gegrepen en vandaag zwierde nauwelijks meer dan een dozijn stellen met Zuid-Amerikaanse passie rondom het terras bij de Leeuwentrap. Desondanks was het, mede dankzij het mooie weer, een aardig gezicht en hadden de deelnemende dansparen zeker niet over belangstelling te klagen.

Oorverdovend

Wie heeft ooit het waanidee verspreid dat filmliefhebbers massaal iets aan hun oren mankeren? Of wat is anders de reden dat het geluid in bioscoopzalen consequent te hard staat afgesteld? Vanmiddag ook weer, bij Cafe de los maestros in het zogeheten Delta Theater. Aardige film, daar niet van, maar de muziek was - hoe mooi ook - regelmatig oorverdovend. Dat doet uiteindelijk afbreuk aan de waardering. Na afloop gaf het gevoel in de oren eerder het idee net een concert van Metallica te hebben bijgewoond.

Een overvolle zondag

Na een wat brakke zondagochtend maakt iedereen bij Film by the Sea zich op voor een drukke dag. Want er gebeurt van alles: de Zeeuwse film Zure melk is te zien, de jongerencompetitie Shorts vindt vandaag plaats, de Indische film Ver van familie (foto) van Marion Bloem beleeft haar wereldpremière (zelfs het NOS-journaal komt ervoor naar Zeeland), het is tangodag (met de film Cafe de los maestros, dansen op de boulevard en vanavond concert van Quinteto Tango Extremo), de film Blindspot gaat in première, het boek Moordfestival van Vicky Hartman wordt gepresenteerd en de shortlist van de Zeeuwse Boekenprijs wordt bekendgemaakt. En dat allemaal in een tijdbestek van ongeveer acht uur.

Je zou bijna vergeten dat er nog 'gewoon' tientallen films draaien, die veelal ook zeer de moeite waard zijn. Het betekent, opnieuw, keuzes maken.

Boy A

Sterke film vandaag gezien: Boy A van John Crowley, naar het boek van Jonathan Trigell. Over een jongeman die na een langdurige detentie een nieuw leven probeert te beginnen, maar wordt achtervolgd door zijn verleden. Aangrijpend verhaal, goede hoofdrol van Andrew Garfield en van het verhaal - en dat bevalt me altijd wel - worden steeds meer noodzakelijke beetjes prijsgegeven. Het is zo'n film die je, op het moment dat het licht in de bioscoopzaal dooft, meteen in een andere wereld brengt.

Hier de trailer:



Een score van vier (van de vijf) sterren, wat mij betreft. Geen vijf, want de maximale waardering blijft voor de ultieme films, die je echt helemaal naar de keel grijpen. Dat moeten uitzonderingen blijven.

Update zondag 14 september: Meer mensen waren onder de indruk van Boy A, want de film voert voorlopig de 'filmbarometer' van het festival aan, met een gemiddelde waardering van 4,47.

FilmXperience

Het is, sinds vorig jaar, een prijzenswaardig onderdeel van het festival; FilmXperience. Jongeren die ambities hebben in de filmwereld, op wat voor gebied dan ook, kunnen de hele dag workshops volgen, audities doen of op andere manier hun ervaring uitbouwen. Dat gebeurt onder leiding van mensen met een flinke staat van dienst in het vak. Het zijn leerzame, spannende en vaak ook vermakelijke ontmoetingen.


Stemmenstudio: inspreken animatiefilm.


Workshop grime.


Workshop improvisatie.


Workshop soap-acteren.

Joe Cocker in Vlissingen?

Naarmate de gala-avond van Film by the Sea vorderde, werd het gerucht steeds hardnekkiger: Joe Cocker zou in hotel Arion logeren. Sterker nog: hij zou op het festival rondlopen. En inderdaad, na enig zoekwerk kwam een man in het vizier die sterke gelijkenis met de bekende Britse zanger vertoonde. Desgevraagd bevestigde hij, met dat karakteristieke schuurpapieren stemgeluid, Cocker te zijn.

 

Daarna werd duidelijk dat er mogelijk een nachtelijk optreden zou zijn in café Soif op het Bellamypark. Dat liep dan ook snel vol met veelal prominente festivalgangers. Om drie uur begon het langverwachte concert, met hits zoals Unchain my heart maar ook bijvoorbeeld het mooie N'oubliez jamais.

 

Bij menigeen bleef de twijfel. Als het Joe Cocker was, dan miste hij toch net het vereiste beetje raffinement in zijn stem en sprak hij opvallend goed Nederlands. Als hij het niet was, dan leek hij er in alle opzichten wel verdomd veel op.

Voor wie zelf wil oordelen: naar verluidt komt hij woensdag opnieuw naar Vlissingen, voor een bijdrage aan de Meezingbioscoop.

Loop mee over de rode loper

Gastbijdrage van Ernst Jan Rozendaal

De openingsavonden van filmfestivals zijn meestal alleen toegankelijk voor genodigden. Vanachter de dranghekken of op televisie zien we hoe de uitverkorenen over de rode loper bij de bioscoop naar binnen schrijden. Heeft u altijd willen weten hoe dat voelt? Bekijk dan het volgende filmpje. Ik behoorde tot de gelukkigen die een kaartje hadden voor de openingsavond van Film by the Sea in Vlissingen. Met mijn mobiele telefoon heb ik gefilmd hoe het is om aan te komen over de rode loper. Ik zwaaide naar wat bevriende fotografen en liep recht in de armen van Ad Weststrate, de uiterst beminnelijke eigenaar van Cine City.



Maar ook voor de gasten van het filmfestival blijken er rangen en standen te bestaan. Ik heb een kaartje voor zaal 3. Mijn collega's Jan van Damme en Rolf Bosboom hebben kaarten voor zaal 5 en 3. Dat is een beetje vreemd, want wij hebben het boek gemaakt dat in zaal 1 wordt gepresenteerd. Vandaar dat u het moet doen met een filmpje van een videoscherm. Wie er dan wel in zaal 1 zaten? Mensen die natuurlijk véééél belangrijker waren dan degenen die het boek 10 jaar Film by the Sea hebben gemaakt. Zij mochten ook het Cine City café in, wij niet. ,,Verschil moet er wezen'', zei mijn moeder altijd.
Bekijk het filmpje van de presentatie.



Natuurlijk hebben we ons wel vermaakt. Zo waren er leuke sketches. Verrek, daar heb je Frans van Dusschoten en Joke Bruijs, dacht ik. Maar nee, het waren burgemeester Dijkstra van Vlissingen en commissaris van de koningin Karla Peijs die het festival op hun eigen wijze openden. Kijken hoe dat ging? Hier komt het filmpje.

Brabantse tongval bij opening

Georgina Verbaan is er, Hakim en Karim Traidia, Chiem van Houweninge sr, Marion Bloem, een hele rij Zeeuwse bestuurders en nog zo'n 1200 gewone en soms iets minder gewone stervelingen. Het openingsgala van het filmfestival telt vanavond weliswaar wat minder bekende namen dan vorig jaar, maar is niet minder feestelijk.



Opvallend veel Brabantse tongval bij de openingsspeeches (misschien wel een voorbode van een eventuele alliantie met Breda?). Eerst René Mioch als presentator en vervolgens maakten burgemeester Wim Dijkstra en commissaris van de koningin Karla Peijs van de openingshandeling bijna een sketch voor dame en heer.

Toch ook wat aardige confidenties in de toespraken. Dijkstra, zo zei hij, houdt vooral van de films van Alex van Warmerdam en Peijs blijkt een ware cinefiel en heeft zelfs ooit film als bijvak gestudeerd. Zij wil tijdens dit festival vooral nog eens Hable con ella terugzien.

Kortom, het filmfestival is weer begonnen.

Verwachtingen

Het Uur U nadert voor Film by the Sea. Over pakweg twintig uur de gala-opening en dan vanaf zaterdag vol aan de bak om zo veel mogelijk te volgen van wat er gebeurt. En dat is, zoals elk jaar, veel. Keuzes maken is de lastigste taak tijdens een filmfestival.

Waar zie ik naar uit? Meer nog dan voorgaande jaren zijn dat de competitiefilms. Onder meer Gouden Palm-winnaar Entre les murs zag ik al eerder en die is echt zéér aan te bevelen. Het streven is alle tien de kandidaten te gaan zien, waarbij de aandacht vooral uitgaat naar de Saramago-verfilming Blindness (ondanks de matige berichten erover), All God's children can dance (naar Murakami) en Starting out in the evening (naar het gelijknamige boek van Brian Morton). Maar ook naar de Blake Morrison-adaptatie And when did you last see your father. Zie de trailer:



Maar er is zoveel meer om je op te verheugen, zoals de tangodag van zondag, de première van de Dylan Thomas-film The edge of love op donderdag, de publieksfavorieten die altijd gaandeweg komen bovendrijven. En natuurlijke op de typische festivalsfeer.

Wel jammer dat Alan Rickman begin deze week toch heeft afgezien van zijn komst naar Vlissingen. De aanwezigheid van een grote naam uit de filmwereld, ook al is het maar even, maakt het festival juist compleet. Zoals vorig jaar, toen Sir Ben Kingsley Film by the Sea met een bezoek vereerde en veel indruk maakte.

Welkom

Welkom op mijn weblog over mijn ervaringen als PZC-verslaggever tijdens het festival Film by the Sea, van 12 tot en met 21 september in Vlissingen. Vanaf vrijdag 12 september zal ik hier dagelijks meerdere berichten publiceren.